"Gedichten oer utdaging, ferlieding en ferlies."

IJsbreken na de sluiting van het paradijs

Lang heeft Aggie van der Meer nagedacht over een Nederlands equivalent voor de Friese titel die ze al gereserveerd had voor haar nieuwste bundel. Tei-iizje luidt het opschrift voor de schuine streep, dat zoveel wil zeggen als 'dooi-ijzen': het ijs in schotsen breken door er overheen te lopen. Lok-azen werd de Nederlandse variant. Geen synoniem, maar de overeenkomst is dat een statisch zelfstandig naamwoord verandert in een werkwoord dat beweegt.

Bewegen is ook wat Aggie van der Meer doet: als mens, als activiste voor een leefbare wereld, als schrijver en als dichter. En de ader is nog steeds niet opgedroogd. Dat ze inmiddels 87 is, valt aan deze nieuwe poëzie niet af te lezen, behalve dat hier iemand het woord neemt die alles heeft gezien en geen emotie vreemd is. De dichter kent gemis, heimwee en verlangen: de grondtonen van de bundel. Daar komt bij Aggie van der Meer geen spatje zweverigheid of smachten aan te pas, daarvoor zijn haar gedichten te aards en te nuchter.

Aggie van der Meer is een dichter met een groot geestelijk bereik. Regelmatig kom je verwijzingen tegen naar de Oudheid, de Bijbel, literatuur, geschiedenis en biologie. Vooral uit de laatste categorie wordt veelvuldig geput. Opmerkelijk is het rijke aandeel van de vogels, die bij haar meestal voor iets staan. Er is toch al veel in de bundel dat zich op vleugels voortbeweegt: van de 'zachthorende wasmot' tot en met de engel die 'niet graag een paradijs' sluit. Het zegt iets over de spanwijdte van deze poëzie.

We kennen Aggie van der Meer als iemand die milieubewust en politiek geëngageerd is. Dat laten doorklinken in je gedichten kan de poëzie fataal worden, maar deze dichter kent haar grenzen. Daarbinnen schept ze zichzelf de ruimte voor uitgesproken meningen, soms geuit in felle bewoordingen, maar altijd vrij van cynisme. Aan de andere kant bekeert ze zich niet tot hooggestemde visioenen.

Ontvankelijkheid voor de toekomst ligt opgesloten in de bewogen poëzie van Aggie van der Meer:

getroost door alle tranen
zet het huis zijn ramen open
zegt kom erin
hang je jas op, het is zomer
blaas wat lucht in al die verhalen

Inderdaad, zolang ons verhaal zal duren, maar:

laat iets achter
als het je tijd wordt
een vleugelslag
een paar woorden op de muur.

Daar breek je als dichter het ijs mee.

Eppie Dam (Leeuwarder Courant)

It Al en het Geen

In streekrjochte baan
fjouwer kaën
fjouwer koppen
noardoan
net troch lust
net troch idelens beweegd
dei net en nacht net
opnommen yn it Al en het Geen
folslein
oars net as dat

wie it in idee
in nagelnije gedachte
opkommen, loslitten
skearend lâns har wjukken
oars net as dat?

net witte wêrom't
der even gjin grûn is
gjin fiergesicht inkeld einleas útdijende loften
langstme reitsjend oan langstme
der net mear is as dat.

Oankeap	Sunder foarried / Uitverkocht
ISBN	9789079432813
Siden	65
Útjouwer	De Contrabas Utrecht & Leeuwarden
Jier	2014